Uma pessoa, uma língua, um piano e um kanun. A língua corre perigo, o kanun também, a pessoa quer salvá-los, mas também quer um piano, e é a língua que salva a pessoa quando esta corre perigo. ALGUÉM ENTENDE ESTA LÍNGUA?
Músicas e línguas, passos de dança, micro-tons orientais, meios-tons ocidentais, meias-palavras e personagens sem meias convidam-nos a cuidar dos micro-tons que temos em nós, e a saber ver e ouvir as tonalidades dos outros.
O Vahan conta:
Պապայիս հիւրասենեակին մէջտեղը դաշնակ մը կայ. բայց ինքը դաշնակ չի նուագեր։ Դաշնակը սեւ ու ճերմակ նուագարան մըն է։ Ստեղններուն միջեւ չես կրնար նուագել։ Պապաս քանուն կը նուագէ։ Քանունը ահագին ձայներանգներ, այսինքն դաշնակին ձայներուն միջեւ գտնուող այն բոլո՜ր միւս ձայները կը հնչեցնէ։ Պապաս ինծի պատմեց թէ Սովետական Հայաստանի մէջ, օր մը որոշած են քանունին մանրանիշերը փրցնել, որպէսզի աւելի դաշնակին պէս հնչէ ան։ Քանի որ մարդիկ կը հաւատային որ դաշնակին նոթաները աւելի քաղաքակիրթ են քան քանունին մանրանիշերը։ Մանրանիշերը գոյութիւն ունենալու իրաւունք չունի՞ն։ Պապաս զանոնք մեր տան մէջ հիւրասիրեց։ Ես ալ անոնց հոգ տանիլ եւ ճանչնալ սորվեցայ։
O meu pai tem um piano no meio da sala, mas não toca. O piano é um instrumento preto e branco. Não se pode tocar entre as notas. Ele toca kanun, um instrumento que pode fazer ressoar inúmeros micro-tons, ou seja notas entre as notas do piano. Contou-me que um dia, na Arménia soviética, decidiram arrancar os micro-tons ao kanun, para que ele soasse mais como o piano. É que acreditava-se que as notas do piano soavam mais civilizadas do que as notas do kanun. Os micro-tons não tinham direito de existir? O meu pai deu-lhes refúgio em sua casa. Eu também aprendi a conhecê-los e a cuidar deles. Mas mesmo assim… quero um piano.
–
